Po wakacyjnej przerwie blog wraca do życia. Od dzisiaj w
kilku odcinkach przyjrzymy się historii urządzenia, które umożliwiło
przechowywanie danych w systemach komputerowych w sposób, jaki znamy obecnie.
Historia urządzenia, które znamy jako dysk twardy rozpoczyna
się moim zdaniem w połowie lat 50-tych ubiegłego wieku. Wówczas, w 1956 roku IBM skonstruował urządzenie o
nazwie IBM 350 Disk File. Urządzenie to było częścią systemu IBM 305 RAMAC Computer
System i oferowało około 3,75 MB przestrzeni. Prędkość obrotowa wynosiła 1200
obrotów na minutę, urządzenie zawierało 50 talerzy dyskowych.
Pierwsze dostawy do Klientów odbyły się w 1958 roku i od tego momentu możemy mówić o początku komercyjnej eksploatacji dysków twardych.
Jednak pierwszym dyskiem, który był w swej konstrukcji zbliżony do dysków mechanicznych użytkowanych dzisiaj, był wprowadzony w 1973 roku IBM 3340 „Winchester”, który współpracował z komputerami IBM klasy mainframe . Nazwa „Winchester” miała nawiązywać do legendarnej strzelby z czasów „Dzikiego Zachodu” zwanej 30-30 Winchester. Owa 30-tka w zamyśle twórców dysku miała być powiązana z pojemnością pakietów dyskowych, ostatecznie urządzenie wprowadzono na rynek z pakietami 35 MB i 70 MB.
Nazwa jednak pozostała. Nota bene, w wielu krajach mianem „Winchester” nadal określane są wszystkie dyski twarde. U zarania informatyzacji (końcówka lat 80/początek 90 ubiegłego stulecia) również w Polsce spotykałem się z określeniem „dysk do IBM PC typu Winchester”.
IBM 3340 był sprzedawany w trzech odmianach: dwa pakiety dyskowe z kontrolerem, dwa pakiety dyskowe, jeden pakiet. Zestawy bez kontrolera były niejako odpowiednikiem dzisiejszych półek JBOD – podłączano je jako rozszerzenie do zestawu z kontrolerem.
Pierwsze dostawy do Klientów odbyły się w 1958 roku i od tego momentu możemy mówić o początku komercyjnej eksploatacji dysków twardych.
Jednak pierwszym dyskiem, który był w swej konstrukcji zbliżony do dysków mechanicznych użytkowanych dzisiaj, był wprowadzony w 1973 roku IBM 3340 „Winchester”, który współpracował z komputerami IBM klasy mainframe . Nazwa „Winchester” miała nawiązywać do legendarnej strzelby z czasów „Dzikiego Zachodu” zwanej 30-30 Winchester. Owa 30-tka w zamyśle twórców dysku miała być powiązana z pojemnością pakietów dyskowych, ostatecznie urządzenie wprowadzono na rynek z pakietami 35 MB i 70 MB.
Nazwa jednak pozostała. Nota bene, w wielu krajach mianem „Winchester” nadal określane są wszystkie dyski twarde. U zarania informatyzacji (końcówka lat 80/początek 90 ubiegłego stulecia) również w Polsce spotykałem się z określeniem „dysk do IBM PC typu Winchester”.
IBM 3340 był sprzedawany w trzech odmianach: dwa pakiety dyskowe z kontrolerem, dwa pakiety dyskowe, jeden pakiet. Zestawy bez kontrolera były niejako odpowiednikiem dzisiejszych półek JBOD – podłączano je jako rozszerzenie do zestawu z kontrolerem.
Dlaczego Winchester był kamieniem milowym w historii rozwoju storage?
Był to pierwszy dysk o budowie zbliżonej do dzisiejszych dysków: głowice o lekkiej budowie, zintegrowane w jednej szczelnej obudowie z odpowiednio przygotowanym nośnikiem danych - co umożliwiło zastosowanie wyższych prędkości obrotowych oraz startowanie głowic znad nośnika magnetycznego. Zastosowane rozwiązania uprościły konstrukcje urządzenia i stały się standardem w dziedzinie projektowania dysków twardych.
Jak wyglądał taki dysk możecie zobaczyć na filmie:1986 - COMPUTER CHRONICLES - Vintage Hard Drive
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz