Dysk twardy - historia cz. 3

Jak napisałem w poprzednim odcinku - rozwinięciem IDE był standard Enhanced Integrated Drive Electronics (EIDE). Standard ten został zaprezentowany w 1994 przez Western Digital, umożliwiał podłączanie dysków o większej niż dotychczas pojemności oraz innych urządzeń takich jak CD-ROMy czy napędy taśmowe.
Rozwinięcie to było odpowiedzią na największe bolączki IDE czyli:

• ograniczoną pojemność dysków (do 504 MB),
• ograniczoną szybkość transmisji danych,
• niemożność podłączenia więcej niż dwóch dysków twardych,
• brak możliwości podłączenia urządzeń innych niż dyski twarde.

Ograniczenie pojemności sprytnie ominięto dzięki stosowaniu 28-bitowego adresowania LBA (Logical Block Cylinder). Adres LBA wskazywał  unikalną pozycję na dysku o maksymalnej pojemności 8,4 GB, co było znacznym krokiem naprzód.
Ważne było też zwiększenie liczby ilości możliwych do podłączenia urządzeń. Wprowadzono tzw. drugi kanał, zwiększając do 4 ilość możliwych do podpięcia urządzeń.

Standard EIDE (Enhanced IDE) zapewniał wsteczną zgodność ze standardem IDE - dyski IDE współpracowały z Host Adapterem EIDE, zaś urządzenia EIDE (oczywiście z ograniczeniami wynikającymi ze specyfikacji) współpracowały z IDE.

Rozszerzeniem dla IDE był ATAPI (AT Attachment Packet Interface). Było to rozszerzenie definiujące parametry techniczne, jakie miały spełnić urządzenia inne niż dyski twarde (w praktyce głównie CDROMy) podłączane do adaptera EIDE.

Wdzięczną kwestią w przypadku IDE jest nazewnictwo. Oficjalnie standard został nazwany jako ATA, co jest skrótem od AT-Attachment. Skrót IDE wywodzi się z faktu, że w odróżnieniu od poprzednich standardów, tutaj główna część elektroniki będącej interfejsem dysku była zintegrowana w obudowie wraz z talerzami nośnika danych. Nazwa ta została użyta po raz pierwszy przez firmę Western Digital.
W miarę rozwoju ATA, jak pojawiały się kolejne udoskonalenia, skrót nazwy zaczęto uzupełniać o liczbę wskazującą na przepustowość danej wersji interfejsu: ATA/33, ATA/66, ATA/100, ATA/133. Obecnie interfejs ten nazywany jest najczęściej PATA (Parallel ATA), aby odróżnić go od SATA (Serial ATA).